Klaaskreek, mijn nieuwe werkplek

Op ongeveer 2 uur afstand van de stad ligt het dorpje Klaaskreek, ze hebben zich hier gevestigd nadat ze hebben moeten wijken voor de komst van het stuwmeer. Vergeleken met Jaw-Jaw is dit dorpje wat verstedelijkt, ze zijn bijvoorbeeld niet meer afhankelijk van de rivier. Sterker nog er gaat een mythe over rond, omdat er regelmatig mensen verdrinken in de rivier zwemt de lokale bevolking er zelden. Hier dus geen dagelijkse rituelen! Verder is het dorpje voorzien van electricteit en stromend water, en als je op de heuvel staat dan heb je met een beetje geluk bereik op je mobiel. Ook zijn er drie supermarkten, zoals overal in Suriname, gerund door Chinezen.
Naast de polikliniek staat een kindercreche en daaraan zit een gedeelte logeergebouw. Hier woon ik voor de komende maanden en het is van alle gemakken voorzien, badkamer, keuken, koelkast en twee slaapkamers, waarvan er 1 voor andere gasten wordt vrijgehouden. Het zit aan de achterkant dichtbij de rivier, alleen ik kan hem net niet zien, het is er dus altijd heel erg rustig. Behalve ’s avonds want dan word ik altijd lastig gevallen door een legio aan insecten waarvan ik het bestaan tot nu toe, gelukkig, nog niet kende. Laatst zag ik zelfs een rat, gatsiedarrie!

De stage is meer een soort observatie-onderzoek: wat is er nodig om de gehandicapte kinderen optimaal te laten ontwikkelen? Maar ook hoe staat de omgeving t.o.v. gehandicapten en hoe werkt dit door in de begeleiding die ze thuis of op school krijgen? Kort geleden is er namelijk in het dorp vanuit een oudervereniging een bestuur gekozen, die zich gaat inzetten voor mensen met een handicap in het Brokopondo district. Met het observatie-onderzoek kan ik een breder beeld schetsen voor het bestuur over de positie van de gehandicapte mens in de gemeenschap en de probleemgebieden die hieruit voort komen.

De afgelopen 9 dagen heb ik kennisgemaakt met de gezinnen die ik ga ‘begeleiden’ en tevens zal observeren. Begeleiden tussen aanhalingstekens, want hoe ga je mensen begeleiden als de voorzieningen die ze nodig hebben niet bestaan, of alleen in de stad bestaan. De gehandicapte kinderen uit deze gezinnen zijn tussen de 5 en 19 jaar oud. En soms heb ik gewoon hoofdpijn na een bezoek aan een van de gezinnen, de trieste situaties die voor je geschets worden, ai! Kinderen die 4 keer in de eerste klas van de basisschool blijven zitten, omdat ze het niveau gewoonweg niet aankunnen, en vervolgens overgaan op leeftijd. Kinderen met tweeen en drieen op hun rapport, die tijdens de les liggen slapen en als ze naar huis gaan opleven. Een kind met epilepsie, die niet meer naar school gaat omdat de leerkrachten niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Een lichamelijk gehandicapt kind dat niet meer naar school wil omdat ze zo erg gepest wordt. Je kunt wel blijven huilen als je al die lieve kindersmoeltjes ziet!

Ik word begeleid door een hele lieve vrouw in het dorp, die de hele dag, naast haar eigen gezin en werk, haar best doet om mij naar de gezinnen te brengen en te vertalen wat de mensen zeggen. Meesten kunnen wel NLs maar schamen zich omdat ze het niet volledig beheersen. Mijn saramacaans wordt langzaam aan met de dag beter. Ik heb van Irma, mijn begeleidster, nu ook een leerboekje gekregen, dus over een maand geen verhalen meer in het NLs op de site, hahaha, maar in het saramacaans.

Dit even voor nu, over twee weken meer belevingen uit Klaaskreek, van 18 tot 26 oktober ben ik weer daar. Hoe kom ik mijn tijd door? Veel slapen, lezen en schrijven, ik ben nog nooit zo uitgerust!!!! Maar nu ben ik toch wel heel erg blij weer in de stad te zijn.