Klaaskreek deel 2
Door: Suridiva
26 Oktober 2005 | Suriname, Paramaribo
I de no? Un fa fi? (Heb je een goedemiddag? Hoe gaat het ermee?)
Mi de wanse wanse! (Met mij gaat het goed!) Mi tona go baka (Ik ben weer terug)
Mi bi go a Kaaskiki (Ik ben in Klaaskreek geweest)
Haha, voor zover even het saramacaans. Het groeten heb ik al aardig onder de knie en spreek al wat zinnen verder, haha! Maar er zijn ook weer zoveel variaties op standaard vragen. En als ik dan weer schoulderophalend voorbij snel, kan men niks anders dan lachen. Nou, voor de rest ben ik volledig ingeburgerd hoor. 's Middags kook ik een pot, rijst met kouseband of pasta ofzo, en 's avonds eet ik een boterham. Mijn maag vindt het prima en is weer helemaal van slag als we in de stad rond half 9 een restaurant induiken. Maar toch heb ik nooit echt zin om te gaan, toch weer even zenuwen, kan ik wel een busje vinden, hoeveel bouwmarkten moeten we nu weer af voordat we eindelijk op weg zijn... het is altijd maar weer afwachten. Het is niet altijd handig maar het heeft ook zo zijn charmes... de structuur in NL mis ik dan ook absoluut niet!
Als ik dan weer voor de deur zit van het logeergebouw, en de eerste kinderen me nieuwsgierig opkomen zoeken, voelt het goed. Dit is mijn plek! Wat me ook steeds verbaast is dat mensen mijn naam onthouden en me groeten alsof ze me al jaren kennen. Fantastisch... wat maakt deze mensen toch verlangen naar het koude, grauwe en kille Holland???
Deze week ben ik bezig geweest met twee casussen. De eerste van een jongetje van 5 jaar met een lcihamelijke handicap, zijn ellebogen reiken een stuk verder bij zijn armen. Verschrikt begint hij te gieberen als die bakra dame weer op het erf zit, en ze hem vraagt gekke bewegingen te maken met zijn armen. Ik probeer te kijken of een bekende orthopedagogisch chirurg hem wil behandelen, want geld voor een operatie hebben ze niet. Maar hoe langer ze met de operatie wachten, hoe minder hij zijn armen zal kunnen gebruiken.
Daarnaast ben ik bezig met een meisje van 19 jaar, ze heeft zware epileptische aanvallen en kan hierdoor al 3 jaar niet meer lopen. Daarbij heeft ze nog nooit de juiste medicatie gekregen. Dus samen met het medisch opvoedbureau in Paramaribo probeer ik te kijken of ze nu eindelijk wel de juiste medicatie kan krijgen.
Verder begeleid ik een jongetje met down syndrom in Nieuw-Lombee, fantastisch, hij knipt meteen met zijn vingertje als ik voorbij loop, of ik hem geld ga geven want ja, blanken hebben er genoeg van, toch?! Als ik zijn moeder spreek gruwel ik van de verhalen over medebewoners in het dorp, die hem op allerlei manier van het leven wilde nemen. Door hem mengels van hele sterke drank en marihuana toe te dienen. De gekte bij mensen in hun hoofd... werkelijk?!?!?!
Goed, deze zaken maken de stage voor mij wel soms een lastig pakketje om alleen te moeten dragen. Maar ja, ik leer er wel super veel van. En ook al kan ik ze niet super veel bieden, ik blijf roeien met de riemen die ik heb!
Van maandag 31-10 t/m maandag 7-11 ben ik weer op mijn plekje in Klaaskreek en zal mijn docent Hans uit Nederland me ook een bezoekje komen brengen. Dus tot daarna weer....
Mi de wanse wanse! (Met mij gaat het goed!) Mi tona go baka (Ik ben weer terug)
Mi bi go a Kaaskiki (Ik ben in Klaaskreek geweest)
Haha, voor zover even het saramacaans. Het groeten heb ik al aardig onder de knie en spreek al wat zinnen verder, haha! Maar er zijn ook weer zoveel variaties op standaard vragen. En als ik dan weer schoulderophalend voorbij snel, kan men niks anders dan lachen. Nou, voor de rest ben ik volledig ingeburgerd hoor. 's Middags kook ik een pot, rijst met kouseband of pasta ofzo, en 's avonds eet ik een boterham. Mijn maag vindt het prima en is weer helemaal van slag als we in de stad rond half 9 een restaurant induiken. Maar toch heb ik nooit echt zin om te gaan, toch weer even zenuwen, kan ik wel een busje vinden, hoeveel bouwmarkten moeten we nu weer af voordat we eindelijk op weg zijn... het is altijd maar weer afwachten. Het is niet altijd handig maar het heeft ook zo zijn charmes... de structuur in NL mis ik dan ook absoluut niet!
Als ik dan weer voor de deur zit van het logeergebouw, en de eerste kinderen me nieuwsgierig opkomen zoeken, voelt het goed. Dit is mijn plek! Wat me ook steeds verbaast is dat mensen mijn naam onthouden en me groeten alsof ze me al jaren kennen. Fantastisch... wat maakt deze mensen toch verlangen naar het koude, grauwe en kille Holland???
Deze week ben ik bezig geweest met twee casussen. De eerste van een jongetje van 5 jaar met een lcihamelijke handicap, zijn ellebogen reiken een stuk verder bij zijn armen. Verschrikt begint hij te gieberen als die bakra dame weer op het erf zit, en ze hem vraagt gekke bewegingen te maken met zijn armen. Ik probeer te kijken of een bekende orthopedagogisch chirurg hem wil behandelen, want geld voor een operatie hebben ze niet. Maar hoe langer ze met de operatie wachten, hoe minder hij zijn armen zal kunnen gebruiken.
Daarnaast ben ik bezig met een meisje van 19 jaar, ze heeft zware epileptische aanvallen en kan hierdoor al 3 jaar niet meer lopen. Daarbij heeft ze nog nooit de juiste medicatie gekregen. Dus samen met het medisch opvoedbureau in Paramaribo probeer ik te kijken of ze nu eindelijk wel de juiste medicatie kan krijgen.
Verder begeleid ik een jongetje met down syndrom in Nieuw-Lombee, fantastisch, hij knipt meteen met zijn vingertje als ik voorbij loop, of ik hem geld ga geven want ja, blanken hebben er genoeg van, toch?! Als ik zijn moeder spreek gruwel ik van de verhalen over medebewoners in het dorp, die hem op allerlei manier van het leven wilde nemen. Door hem mengels van hele sterke drank en marihuana toe te dienen. De gekte bij mensen in hun hoofd... werkelijk?!?!?!
Goed, deze zaken maken de stage voor mij wel soms een lastig pakketje om alleen te moeten dragen. Maar ja, ik leer er wel super veel van. En ook al kan ik ze niet super veel bieden, ik blijf roeien met de riemen die ik heb!
Van maandag 31-10 t/m maandag 7-11 ben ik weer op mijn plekje in Klaaskreek en zal mijn docent Hans uit Nederland me ook een bezoekje komen brengen. Dus tot daarna weer....
-
26 Oktober 2005 - 21:48
Suridiva:
Hey allemaal, jaja, weer een bericht, de foto's komen, maar internet is weer mega traag aan het doen, dus voor vandaag geef ik het op! Ga snel nog even wat mailtjes lezen en probeer morgen tijd te maken voor meer foto's! Leuk dat jullie nog steeds reageren, doet me goed!!! Thanks, love you all!!! Tot snel weer! -
27 Oktober 2005 - 08:47
Papa:
Hoi Diva,
Ik word bijna jaloers op je als ik je verhaal al lezend goed tot me door laat dringen. Dit alles moet toch wel een bijzondere ervaring voor je zijn. En wat ze doet verlangen naar dat kille Nederland? Ze hebben geen idee hoe de kou en nattigheid voelt, geen ervaring met kille donkere dagen. Ze kijken vanuit hun ervaringswereld - zonnig en warm - naar de materiele welvaart van Nederland. Kijk eens naar jezelf, je kijkt nu toch heel zonnig naar het leven hier in Nederland? Ik kan het me nog herinneren van mijn periode in India. Het viel zwaar tegen terug in Nederland te zijn.
Het is wel fijn dat je nu eindelijk echt iets kan doen. En je temperament? Dat bewaar je maar even tot je weer in Nederland terug bent. Kan je wel op Rachid botvieren, haha!
Ik mail je nog wel.
Veel kusjes en liefs, papa. -
27 Oktober 2005 - 14:37
Rachid:
Hoi,snoepje.
Klinkt allemaal weer heel
leuk en spannend.Ben ook benieuwd naar je nieuwe foto s.Zo keep up the good
work!En spreek je snel.
Doei. -
27 Oktober 2005 - 15:32
Broer Bram:
Hey Taartje,
mooie ervaringen hoor, geniet maar lekker, want voor je het weet rest er niks anders meer dan er naar terug te verlangen. Maar ik wil wel even iets rechtzetten. Van dat koude, grauwe en kille klopt namelijk helemaal niks. Het is hier vollop zomer, zonovergoten en heerlijke temperaturen. Welliswaar worden de avonden steeds donkerder, maar met een heerlijke pot thee erbij is het gewoon goed toeven. Af en toe een lekkere herfstbui houdt de natuur een beetje fris. En de herfst zorgt dat diezelfde natuur omgetoverd wordt in een prachtig kleurenpallet. Dus niet zo neerwaardig over ons mooie kikkerlandje graag! Wel een beetje je roots blijven koesteren! -
28 Oktober 2005 - 07:12
Frauk:
Hey Maa(r)tje
Wij zitten hier weer lekker op school te werken aan verslagen en toestanden. En jij maar genieten van al dat moois daar!!!
We wachten weer op de foto's!!!
Ik zal iets leuks mee geven aan Hans....hihihi
Kussen en Knuffels
Liefs Frauk -
28 Oktober 2005 - 16:16
Ikke:
er volgen nog meer foto's maar ja, slow internet en batterijen die na een uur al leeg zijn..... -
30 Oktober 2005 - 09:09
Linda Kromhout:
Hey Maartje, ik had al niet meer op je site gekeken door de drukte van het stagelopen en afstuderen! Wat een vette stage heb je nu zeg! Als ik het lees krijg ik weer helemaal het verlangen om naar Suriname te gaan terug! Hier gaat het allemaal goed, maar mijn stage is hier zo anders dan in Suriname...
Heel veel plezier nog daar, het gaat je goed!
Linda -
31 Oktober 2005 - 14:52
Pasquale:
Allekes! Onze computer doet het weer zoals je ziet, kunnen we weer lekker mailen! Als ik het zo lees red je het wel met je zware casussen, echt iets waar jij je tanden in kunt bijten! Ik ga je snel weer mailen en probeer nog wat fotootjes te mailen van m,n nieuwe haar"koepje"!
Liefs, Passie -
02 November 2005 - 09:14
Kim:
he maartje,
lang niets van me laten horen, maar ik volg je op de voet hoor! wat overweldigend allemaal, zeg. lijkt me zeker moeilijk, maar je geeft zo wel betekenis en liefde, die je natuurlijk in overvloed hebt!!!! veel plezier nog met Hans, kun je alle roddels meteen horen... en die weer effe doorkleppen he??!!
tot lees, liefs kim van goor. -
02 November 2005 - 09:44
Karen:
Hoi Maartje,
Wat een ontzettende leuke foto's en lieve kindjes daar. Uit je verhalen lijkt het erop dat je daar goed op je plek zit. De problemen zijn echter niet mis, ik vind het wel zware casussen waar je aan werkt, maar absoluut goed werk en ik ben supertrots op je!
Liefs Karen. -
03 November 2005 - 18:10
Mijke:
He Maart,
he,he,he....eindelijk je site gevonden.
Leuk om je verhalen te lezen! Goed werk zeg!! Ze kunnen jou daar prima gebruiken.
Geniet nog maar lekker van het zonnetje, hier is de zomer nu echt voorbij.
Liefs Mijke -
04 November 2005 - 15:03
Hanna:
Heee Maartje!
Wat een mooie verhalen en natuurlijk mooie haren!!
Echt droppies die kindjes daar! Je kunt vast heel veel voor ze betekenen..ook al is het maar van korte duur!
We hebben net ons tentamen achter de rug..nu nog wachten op de uitslag :S
Geniet er nog van vrouwke!! xxx Hanna -
05 November 2005 - 15:06
Nicole:
Hoihoi! Wat leuk om allemaal te lezen wat je doet in Suriname. Ik ben nu ook volop bezig met de voorbereidingen voor mijn stage in februari en heb ook al contact gehad met Soesi. Wanneer jij klaar bent, ga ik namelijk jouw stage overnemen, dus ik ga door met wat jij doet! Dat lag namelijk precies in de lijn van wat ik wilde met de stage, dus leek het haar het beste om het zo te doen. Ik kijk dus heel erg uit naar verdere verhalen! Kus, Nicole (vriendin van Lieke) -
06 November 2005 - 21:20
Frauk:
Hey Diva!
Thanks voor je kaartje...erg leuk! Volgens mij is Hans nu ook in Suri dus dan zijn m´n cadeautjes er ook...
Ik ben trouwens benieuwd of onze post ooit nog aan gaat komen!
Nou hier ist allemaal best saai, het leven loopt gewoon maar door...
Binnenkort ben ik jarig dus daar heb ik wel zin in! En dan ist aftellen geblazen totdat jij weer thuis bent!
Ik mail je snel weer!
Kussen en Knuffels
Liefs Frauk -
07 November 2005 - 06:33
Eefje:
he zussie ben je al weer terug??? ben erg benieuwd hoe het geweest is, en of je leraar net zo enthausiast is over je 'projectje' net als jij en ik! -
07 November 2005 - 09:44
Papa:
Vandaag ben je al weer drie maanden weg, de tijd gaat wel erg snel!
Ben weer erg benieuwd naar je ervaringen en zie uit naar mooie foto's met al die schattige kindjes.
Ik zou het niet erg vinden als het nu al Kerstmis zou zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
